STRUKTURNI I PROSTORNI OBLIK STVARI

Akademski slikar Bojan Mikulić nastavio je svoje umjetničko sazrijevanje u mediju skulpture, koji sam po sebi predstavlja jedan od težih zadataka, najčešće zbog materijala i prirode odabranih tema.

Iz istih razloga, skulptura je i kroz istoriju imala uslovno sporiji razvoj i konstantno svoj primarni zadatak oblikovanja mase u prostoru podređivala slobodi umjetničke kreacije, te je svojim velikim dijelom bila priklonjena više zanatskom modelu, kojim je nepravedno stavljana u drugi plan i njena umjetnička personalnost.

U pitanju je uvijek sam proces gledanja koji protiče kod većine umjetnika na sličan način, ali se finale završava upravo u finim nijansama koje najčešće otkrivaju specifičnost samog umjetnika i njegov impresivni ili ekspresivni pristup u obradi i prezentaciji skulpturalnog motiva.

Bojan Mikulić se najvećim dijelom svog vajarskog „kazivanja“ opredijelio za funkcionalnu skulpturu, „oživljavajući“ u bronzi poznate istorijske ličnosti, najčešće iz domena kulture i nauke.

Pojavljuju se tu i slobodni eksperimenti koji zalaze u domen apstraktne skulpture i reljefa, što potvrđuje otvorenost samog autora da u svom istraživanju ne ostane samo u domenu realizma.

On vjeruje u sebe i svoje ruke, u oko koje oštro percipira svaki detalj na liku, ali najčešće ne reprodukuje ono puko viđeno, nego pokušava da specifičnim pristupom uđe u kompeksnost same ličnosti i predstavi njenu personalnost.

Iako je većina skulptura intimnog i kamernog karaktera, one mogu svojom aurom i suptilnošću, uz dobar odabir eksterijera, da sasvim korektno stoje i u otvorenom prostoru.

Ovdje je bitan moment razumijevanja karaktera ovih skulptura, da njihovu monumentalnost ne čine dimenzije i pojam volumena, već snaga unutrašnjeg izraza, koja primarno zbivanje u samoj skulpturi, njenu referentnu kulturnu istoričnost, čini sasvim slobodnom i nezavisnom od prostora.